Mahirap Lang Sila, Hindi Tanga*

Tuwing mapapag-usapan ang Communist Party of the Philippines at New People’s Army, tulad ngayong ika-40 anibersaryo ng nauna, tumatampok sa midyang mainstream, kahit sa mga umaastang “liberal,” si Jose Maria Sison.

Heto ang mga datos na inamin na ni Sison at di makukwestyon: Naging tagapangulo siya ng CPP noong itatag ito (1968) hanggang noong nadakip siya ng diktadurang Marcos (1977). Noong nagpasya ang CPP nitong dekada 90 na iwasto ang malalaking pagkakamaling nagawa ng “Kilusan” noong dekada 80, naging mahalaga ang papel niya. Punong pampulitikang konsultant siya ngayon ng National Democratic Front sa negosasyong pangkapayapaan sa gobyerno – paboritong hingan ng pagsusuri at mungkahi ng iba’t ibang progresibong grupo.

Pero mula rito, lumulundag ang midyang mainstream: Pinapalabas na siya pa rin ang tagapangulo ng Partido (na naglalagay ng buhay niya sa panganib), na para bang kanya ang CPP at ang rebolusyong isinusulong nito, at “nagpapasarap lang” siya sa The Netherlands (nakikipag-party lang sa kung kani-kanino).

Sa paglundag na ito nakabatay ang propaganda ng US, gobyerno at mga uring naghahari laban kay Sison at sa rebolusyunaryong kilusan – propagandang nilagom ng isang mainit-init pang komento sa isang blog: “Kaya nag-iinuman at nagpa-party sila habang namamatay para sa kanila ang mga kasama nila sa kabundukan? Tsk, tsk. Kailan ba talaga magigising ang mga komunistang ito?” (Isinulat ito ng isang blogger na mahilig bumanat kay Sison sa sariling blog at sa blog ng iba, sa blog ng isang blogger na may ganyan ding pampalipas-oras.)

Sa isang panayam [noong 1994, kasama sa libro niyang Interventions, 1998], sinabi ni Edel E. Garcellano, sa estilo niya ng pang-aasar: “Tinatanong mo ako kung Marxista ako? Hindi. Nabubuhay ako nang katulad ng isang taong mahirap pero hindi ibig sabihin ay Marxista na ako. Mayroong mga estupidong magsasabing maraming Marxista ang may kotse. Syempre, non-sequitur iyan. May sinasabing katulad na ideya si Felimon Lagman. Bakit si Sison nasa [The] Netherlands?”

Oo nga naman. Sa pahayag na ito, itinuturo ni Garcellano kung paanong itinuturing at ginagamit ang pagtahan ni Sison sa ibang bansa bilang sapat-sapat nang batayan para maliitin at pagmukhaing peke ang komitment ni Sison sa rebolusyon – at ang rebolusyon mismo, dahil pinapamunuan niya ito diumano. Madalas, ginagamit ang pagkakamaling ito sa lohika para hadlangan ang higit pang pag-iisip: Hindi na babasahin si Sison, hindi na uunawain ang rebolusyon. Na para bang hindi nananatiling matalas ang mga ambag niya sa pakikibaka.

Kakatwa ang paggamit ng ganitong “di-argumento (non-argument).” Hindi naman pupurihin ng mga nagsasabi nito si Mao Zedong, halimbawa, dahil nasa Long March siya at bihirang umalis sa Tsina. Ibig sabihin, hindi lang naman ang pagtahan sa ibang bansa ni Sison ang isyu nila laban sa kanya at sa Kilusan. Pero bakit paulit-ulit nilang sinasabi ito, bukod sa wala na silang ibang masabi?

Lalong mali ang palabasing namamatay ang mga rebolusyunaryo sa bansa para kay Sison. Kailan kaya maiintindihan ng mga komentarista na hindi tungkol kay Sison ang rebolusyon? Na tungkol ito sa mga taong minsa’y ipinagdurugo rin ng puso nila? Tungkol ito sa masang Pilipino – sa lubos-busabos na nakaraan at kasalukuyan nila, sa pagbabagong gusto nila at karapat-dapat sa kanila, at sa limitadong mga opsyon nila para makamit ang pagbabago batay sa mga aral ng kasaysayan. Tungkol ito kay Juan at Maria dela Cruz, hindi kay Jose Maria Sison.

Kahit sa hanay ng mga umalis sa Kilusan, marami ang nagsasabing sa organisasyon nila nakilala ang pinakamahusay, magiting at di-makasariling mga taong nakilala nila. Ito ba ang mga taong gugustuhing mamatay para kay Sison?

Kaya nga, sa tingin ko, may pagbalewala – pagmamataas, pagmamaliit, di-pagpansin – sa masa, kung hindi man sa kapwa sa pangkalahatan, na kaakibat ang ganyang mga pahayag. Iniisip ng mga nagsasabi nito na hindi masapul ng masa at ng marami ang “simpleng” puntong ito. O kaya iniisip nilang madaling yakapin ng masa at ng marami ang palsong pangangatwirang ito. Kaya nga kahit mali sa lohika, walang awat at buong giliw nilang inuulit-ulit-ulit ito.

Bukod pa diyan ang malinaw na kontra-masang pag-unawa nila sa masa. At hindi ba’t sentral sa ideolohiya at praktika ng pasismo ng neo-kolonyal na Estado ang pagbalewala sa masa? Tanga at mangmang kaya nauuto ng mga komunista. Mura ang buhay at maikli ang alaala kaya ayos lang maging damay-pinsala (collateral damage) sa mga operasyong militar. Makakaraos naman at tanggap naman ang lagay sa buhay – gumon pa nga sa mga bisyo at katamaran! – kaya sakto na lang sa kanila na patuloy na umiral ang kasalukuyang sistema.

Para sa mga komentaristang ito, hindi buhay na pwersa ang masa. Kaya nga nasasabi nilang pareho lang ang Kaliwa at ang rehimeng Arroyo at “nasa gitna” daw sila. Hindi tampok sa isip nila na sa buong kasaysayan ng Pilipinas, sa tuwing nagpapakita ng lakas ang masa sa pagkilos, kasama nito ang Kaliwa.

31 Disyembre 2008

*Halaw sa isang diyalogo sa Goin’ Bulilit.

Kondenahin ang terorismo ng Israel sa Gaza, Palestina! Kondenahin ang pagsuporta ng gobyernong US sa terorismo ng Israel! (Tandaang pati si Obama, matatag sa pagpapahayag ng suporta sa Israel kahit noong tumatakbo pa lang.)

Namatay nitong nakaraang linggo si Eartha Kitt, mahusay na Amerikanang aktres na kritiko ng gera ng US sa Vietnam, at si Harold Pinter, mahusay na Ingles na alagad ng teatro na kritiko ng mga gerang agresyon ng US.

Inilagay ni Jose F. Lacaba, makatang Pinoy, ang salin niya sa isa, dalawang napakagandang tula ni Bertolt Brecht, Marxistang Aleman.

Kasulatan ko ngayon si Karl Friedrich M. Castro. Nagpapagawa ako ng bagong header. Gusto ko kasi ng bago para sa bagong taon, at sa una’t kalahating taon ng blog na ito. Gusto ko pa rin ang unang header, na ginawa ni Chrysalin Ann “Tarik” Garcia. Kaya lang, magandang maiba naman. Hehe.

Manigong bagong taon sa lahat! Ang New Year’s Resolution ko para sa blog na ito? Paikliin ang mga entri. Asa pa! Hehe. Inaasam ko, at sana kayo rin, na ibayong lalakas sa susunod na taon, at sa mga susunod pa, ang pakikibaka ng sambayanan – sa Pilipinas at sa buong mundo – para sa pagbabago.